دنیا کوچک تر از آن است،

که گم شده ای را در آن یافته باشی.


هیچ کس اینجا گم نمی شود!


آدمها به همان خونسردی که آمده اند ،


چمدانشان را می بندند و ناپدید می شوند.

یکی در مه،


یکی در غبار،


یکی در باران،


یکی در باد،


و بی رحم ترینشان در برف.


آنچه بر جای می ماند،


ردپایی است،


و خاطره ای که هر از گاهی،


پس می زند مثل نسیم


پرده های اتاقت را . . .
________________

وقتي راه رفتن آموختي، دويدن بياموز. و دويدن که آموختي ، پرواز را.
راه رفتن بياموز، زيرا راه هايي که مي روي جزيي از تو مي شود
و سرزمين هايي که مي پيمايي بر مساحت تو اضافه مي کند.
دويدن بياموز ، چون هر چيز را که بخواهي دور است و هر قدر که
زودباشي، دير. و پرواز را ياد بگير نه براي اينکه از زمين جدا باشي،
براي آن که به اندازه فاصله زمين تا آسمان گسترده شوي.
من راه رفتن را از يک سنگ آموختم ، دويدن را از يک کرم خاکي و پرواز را
از يک درخت.
بادها از رفتن به من چيزي نگفتند، زيرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را
نمي شناختند! پلنگان، دويدن را يادم ندادند زيرا آنقدر دويده بودند که
دويدن را از ياد برده بودند. پرندگان نيز پرواز را به من نياموختند، زيرا
چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشي سپرده بودند!
اما سنگي که درد سکون را کشيده بود، رفتن را مي شناخت و
کرمي که در اشتياق دويدن سوخته بود، دويدن را مي فهميد و درختي
که پاهايش در گل بود، از پرواز بسيار مي دانست!
آنها از حسرت به درد رسيده بودند و از درد به اشتياق و از اشتياق به معرفت.
وقتي رفتن آموختي ، دويدن بياموز. ودويدن که آموختي ، پرواز را..
راه رفتن بياموز زيرا هر روز بايد از خودت تا خدا گام برداري. دويدن بياموز
زيرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوي. و پرواز را يادبگير زيرا بايد روزي از
خودت تا خدا پر بزني